Żyć jak w Bieszczadach

Bieszczady mają wiele swoich niepowtarzalnych osobowości. Niektóre z nich są mniej lub bardziej znane. Do ich grona z pewnością należy mój dziadek, o którym już kiedyś wspominałam.

Jako wykształcony, dojrzały mężczyzna zostawił wygodne życie w mieście, zrezygnował praktycznie ze wszystkich wygód by stać się prawdziwym człowiekiem Bieszczadu. I jak się okazało w Bieszczadach do życia niewiele mu było potrzeba.

Po przyjeździe w Bieszczady, gdzie od 51 roku znajdował się jego dom rodzinny wybudował sobie chatkę i zakupił kilkanaście uli. Chatka była tylko przejściowym lokum. Docelowo miała być pracownią pszczelarską. Jednak pozbawiona bieżącej wody i toalety chatka do dziś w niezmienionej formie pełni funkcję domu i piecowni a pszczelarstwo stało się jego prawdziwą pasją.

Ponieważ zajmowanie się ulami i zbieranie wypełniało tylko niewielki fragment roku, trzeba było znaleźć zajęcie na pozostałą jego część. W dziadku moim odezwała się żyłka handlowca.
Wynajął więc budynek po dawnym klubie wiejskim i otworzył jedyny w Lipiu sklep spożywczo-przemysłowy. Sklep ten przez lata wymieniany był jako element infrastruktury wsi Lipie we wszystkich prawie przewodnikach turystycznych. Wkrótce przykleiła się do niego ksywka Sklepowy.

Sklep ten i pszczółki nadały integralną częścią jego bieszczadzkiego życia. Gdy przyjeżdżał do nas na Święta, pierwszego dnia po nich zrywał się o bardzo nieprzyzwoitej porze i wracał w Bieszczady, bo przecież ludzie bez chleba zostaną.

Natomiast latem nie było nic ważniejszego od noszenia kratek i kręcenia miodu. A lokalny Pan Miodek na miodzie znał się jak nikt inny i do pewnego momentu był jedynym w okolicy dostawcą tego smakołyku.

Lata leciały, a u Sklepowego nic się praktycznie nie zmieniało. Ta sama chatka, pszczółki, ten sam codzienny rozkład dnia i ten sam przez lata niezmieniający się sklep.

Tak, sklep w Lipiu w pewnym momencie stał się prawdziwą atrakcją turystyczną. Dlaczego? Ponieważ, przez lata nic się tam nie zmieniło. Na ścianie wisiała księga skarg i wniosków, wyróżnienia i dyplomy dla Sklepowego i te ohydne regały. Na półce stało takie stare drewniane radio z ogromnym pokrętełkiem, które odbierało tylko program 1 i radio Ukraina, a pod produktami stały ceny, w których każda z cyfr odciśnięta była osobną pieczątką. Wystrój wzbogacony był wiszącymi - niczym serpentyny w Sylwestra - lepami na muchy. Całość zamykał bezcenny widok mojego dziadka za ladą. No istna legenda PRL-u.

Muszę dodać, że w sklepie tym mocno odznaczała się dłoń samotnego, starszego mężczyzny. Do tego stopnia, że generalne porządki dokonywały się tam średnio raz w roku, kiedy to przyjeżdżałam na wakacje. Pierwsze parę dni spędzałam właśnie w sklepie szorując wszystko co się da. Pamiętam nieśmiertelny cząber, którego co roku próbowałam pozbyć się z półki na co Sklepowy twierdził, że to jest jeszcze dobre, bo przecież co się może stać przyprawie…

Doprawdy nie wiem jak ten legendarny sklep mógł funkcjonować w ten sposób przez ponad 20 lat! Oczywiście mam swoją teorię, ktoś w pewnym momencie dostrzegł, że jeśli tak dzielnie stawia się czoła swojemu wiekowi to nie należy temu komuś przeszkadzać. I tak, Sklepowy przestał prowadzić sklep dopiero 2 lata temu, czyli w wieku 82 lat. Dodam tylko, że przez cały ten czas prowadził samodzielnie księgowość, robił zaopatrzenie i sprzedawał.
Chciałabym mieć w jego wieku tyle siły, zapału i zdrowia.

Dziś na miejscu tego sklepu stoi nowy dom, ale jeśli kiedykolwiek będziesz w Lipiu i zapytasz o Sklepowego, to z pewnością każdy będzie wiedział o kogo chodzi.

Na zakończenie …
Zapytałam kiedyś dziadka, czemu nie wróci do miasta, przecież byłoby mu wygodniej. Odpowiedział mi: Ale po co, tu w Bieszczadach mam przecież wszystko czego mi potrzeba.